کوتاه _ نیمایی
«« ڪوتاہ هـاے ڪوچڪ نیمایی »»
موضوع ؛ ڪلے

از هـواے ڪوے تو
جز هـوس
بر مزار ِ «بال هـاے آرزو» نماندہ است
وز نفس
جز غبار حسرتی
بر زبانہ هـاے قفل هـاے این قفس
از پرندگی
بہ نام ڪوچڪے دلخوشیم
وز تمام سال هـاے دلدادگی
بہ اوج ِ نامہ ای
بر فراز ِ سیگنال هـاے بال هـرتز !
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
اهـلے شدم
بہ آستانت اے رفیق
و بیقرار ِ هـر تبانے ام
ڪہ سرخوشی
و داستان ِ لحظہ هـاے بودنت رقم زدند
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
شب هـا
ڪہ از سیاہ چالہ هـاے آسمان
بہ مردمان ِ چشم من
پلے سپید
تا بہ « خانہ » مے ڪشی
در باورت نمے رود؟
ڪہ آرزوے هـفت سالہ ے مرا
دامن ڪشان ، بہ قعر سفرهـاے جاودانہ
مے ڪشی؟
شهـاب ِ سنگ من !
در باورم نشستہ ای
شبے سقوط ڪن
با شرارہ هـاے آتشت
بر انجماد ِ آب ڪاسہ ای
لبالب از امید بازگشت تو
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
با دست هـاے تو
یڪ وجب ، بیشتر نیست این سد
ولی
لبریز ِ دریا مے شود از عشق
و طغیان مے ڪند
ڪاریز در سینہ ؛
هـر شب
ڪہ بارانت
هـر شب
ڪہ بارانت
هـرشب،
ڪهـ
بارانت...
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
ریشہ ات را بدوان
در دل ِ دیدہ ے پاڪے ڪہ ترا
مے خواندهـ
ساقہ ات ، سرو ِ امیدش
شاخہ ات را بتڪان
بر غم ِ برڪہ ے صافے ڪہ ترا بالیدهـ
میوہ ات ؛ شهـد ِِ شریف اش
سادہ مے گویم
سایہ ات را برسان
بر تب ِ تفتے ِ خاڪے ڪہ ترا رویاندهـ
مرهـم اش ؛
دست ِ
نجیب ات
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
شدہ در تنهـایی
بر سر ِ گور ڪسے گریہ ڪنی
ڪہ بدانے هـرگز
قصد مردن بہ سرش راہ نیافت؟
و بدانے سوگ اش
چیزے جز
معنے ِ رفتن ، ز سر راہ نداشت ؟
شدہ بر روے دلے خاڪ بریزی
ڪہ بدانے زندہ است؟
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
ترسے از درون من ڪہ باز ؛
خالے ام...
مے رسیدے ام
ڪاش
در بزنگہ ِ هـبوط ِ آن خداے ڪوچڪ
خیالے ام
دست هـاے تو
هـمیشہ از مهـیب ِ ترس هـاے من
قوے ترند
و
صداے تو
رساتر از
غریو ِِ انهـدام آرزو
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
وقتی
بہ سڪوت مے ڪشانے ام
شهـرے در من فریاد مے ڪشد
مردمڪ هـایی
در اشڪ هـایم غرق مے شوند
و دست هـایی
پشت پردہ ے دود
برایم نقشہ ے مرگ مے ڪشند
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
شڪیباسروری
۹۴/۱۱/۱۲
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
روزی
مے نشیند باد
آنچنانے ڪہ ببینے دگر از جانب من
موج ِ مهـرے بہ هـواے صخرہ ات
میل بہ خیزاب ندارد
روزے از دور هـوس خواهـے ڪرد
قطرہ اے " بے تابے "
گم ڪند راهـش را
سوے صحراے دلت
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
با ڪاروان ِزخمے ِ یڪ عمر انتظار
بیشتر بمان
بر داغ ِ برگ هـاے ریختہ از پارہ ے
تن اش
اے شارہ ے بهـار !
بیشتر ببار
بیشتر بِروے ...
بیشتر بساز با تُن آرام و خستہ ے این
زخم خوردہ
از خزان
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
حدود ِ مرز هـاے عشق را
خاڪ پاے تو
رقم مے زند !!
تا هـرچہ چشم ڪار مے ڪند
اگر دورتر شوی
هـراس نیست ...
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
بماند ...
اینڪہ در گوش ِ جگر گوشہ ے قلبم
چہ خواندے شب هـــا
ڪہ دگر یاد ندارد مادر ِ مهـــرش را
ما ڪہ هـــرشب
یتیم بچہ ے گریان ِ تو را خواباندیم
ڪہ ؛
"" برمیگردے ... ""
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
عشق
گاہ بہ آرامش پیوند تو با دست نسیم
یا بہ طوفانے ِ امواج بلندت در شب
گاہ هـم عشق
بہ سبڪبارے ِ آهـنگ قدم هـایم
در عمق تو است ....
بومیان مے گویند
وقتے از ساحل امن ات دوری
شدہ گاهـے دریا
سخت نامرد شدہ ...
بومیان
چہ میدانند ڪہ در قصہ من
ساحل امن
هـمان غرق شدن در طلب ِ عمق تو
است
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
یادم از صحبت عید و طرب ِ پار آمد
زندگے عادت دلخوشڪنڪے هـست
ڪہ هـر بار آمد
ما بسان گل ڪم جان ِ بهـار مے روییم
دست افشان ، دل ِ بے باڪ ز غم
مے روبیم
...
..
.
تا ڪہ ناگہ ببینیم
خزان باز بہ بازار امد ....
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
دیدے آخر ڪہ سرابش ثمر آب نداشت
؟
نقش ِ گل بوتہ ے وحشی
_ هـمہ غوغاے دو روزے _
ڪہ دگر تاب نداشت ....
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
در آمدن هـا
در پر ڪشیدن پشت ِ پرچین ِ پر از پیلہ
ے تنهـایے ِ
ما
هـر ڪسے رسم ِ خودش را دارد
رفتن هـا اما
هـمگے مثل هـمند ....
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
آہ عشق
گاہ میپوشد بر تن
جامہ ے پر ارج ِ ابراهـیم را
گاہ مے بخشد بہ جانان
عشق وُ اسماعیل را ...
گاهـ
میدانے عشق ...
در نثار ِ آنچہ میخواهـیم معنا مے شود
.....
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
تڪ درختے سادہ ام ،
حد نزن ساقہ ے احساسم را
از واژہ هـاے مهـر
شعر ِ تَرے بریز بہ پاے جوانہ ام
حتے اگر بہ جارے ِ احساس ِ تو امید
نیست ...
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
من ایستادہ ام
تا ڪہ ڪم ڪنم روے هـرچہ ڪوہ را
ببار بر سَرم
سیلاب هـاے ماتم ِ انبوہ را ....
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
امواج دریایے ست در ساحل
ڪہ من لب بر لب خاموش آن
آرام مے گیرم...
اگر اندوہ از شب تا سحر خیزد
اگر باران ماتم بر سرم ریزد
....
من و آن ساحل آرام
من و دل، سیر از نشئہ آن ڪام ...
من و دریایے آرامش
ڪہ از هـر جام مے گیرم
. , - ΄ ' ` ΄ - , .. - ΄ ' ` ΄ - , .. - ΄ ' ` ΄ -.. , - ΄ ' ` ΄ - , .. - ΄ ' `
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
