«« دغدغہ هـاے فڪرے »»
عهد برین

زمان
محو جریان ِعبور است
و ڪسے نیست بڪاهـد
سرعت هـَرولہ اش را
سوے پایان مسیر ِگذران
لحظہ اے نیست
بماند
تا ڪہ از سهـم حیاتم
تڪہ ایے سنگ بگیرم
برَوم تا لب ِجریان زمان وُ
روے تندآب خیالی
بہ هـمان ژست پدر روز جوانے ...
بزنم صاف بہ پیشانے سرمست زمان وُ
بدَرم حلقہ ے گرداب ِ روان وُ
بزنم نعرہ بہ پرخاش :
""" زمان نگذرد اے ڪاش ... """
لحظہ هـا میگذرد
بے منُ بے آنڪهـ
اندڪے مڪث ڪند ...خیرہ شود روے
نگاهـم
تا ببیند
رد پاے گذرش را ڪہ دمادم
میزند طعن بہ استعارہ ے "بود" ام
و بہ زہ مے ڪشد اعضاے وجودم
***********
دست گیرم بہ چہ آخر
ڪہ خطرناڪ گذرگاہ بلندے ست
فتح هـر پیچ و خمش باز
سرآغاز ڪمندے ست
در مسیرش
هـمہ جا
بیم گزندے ست ...
باد
پشت هـر قایقے از رویا یم
تا ڪہ بودہ ست وزان بود وُ
خزان بود وُ
هـمہ ، زندگے ام
سوے غرقابے شررخیز روان بود
هـمہ جا
وقت
دوان بود....
خانہ ام
زیر ِزمین بود ....
دریغا
هـمہ ایام بہ سودایے و اوهـام گذر شد
غافل از عاقبت امر
هـمہ عمر، بہ شیدایے ِاصنام هـدر شد
...
_ مثل آن پر زدن ِسار _
ڪسے باز
مهـیاے سفر شد...
**********
آهـ....
ڪہ اخیرا
چہ عطشناڪ شدہ است زمان
بہ رسیدن بہ زمین .....
و زمین
چہ هـوسناڪ
ڪمین ڪردہ بہ تن سایے ِبا من......
و من اینجا
چہ غریبانہ بہ پایان خودم مے نگرم
منتظر...
منتظر تا ڪہ تَلے خاڪ در آن روز
حزین
یاس بخوانَد بہ سراب هـاے چرندم
و بپوسد
هـمهـ، آمال بلندم
بستہ بودم اگر از حاصل عمر
با "خودش "
عهـدے برین
ڪہ بہ هـر شام و بہ هـر بام
مدام
بنوازم دل سودایے بہ "یادش"
و ببالد در وجودم
ریشہ ِڪوچڪ و پاڪش
تا بہ روز هـرس خاڪ
بہ پهـناے تنم
حجم تنهـایے من را
سخت در بر بڪشد "یار" وُ
مرا برڪشد از غار
بَرد پشت ِ سراپردہ ے اسرار ...
....
بہ سرمستے آن وعدہ دیدار
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
شڪیباسرورے
۱۳۹۵/۵/۸
بیدار
باز هـم خرمن و خوشہ ے ماہ وُ
ابرهـاے تیرہ در راہ وُ
ڪنارم غنچہ ے بشڪفتہ شب بو
باز هـم پنجہ ام در پنجہ باد وُ
سرشاخہ هـاے سرو آزاد وُ
باز هـم این هـوس بر دل ;
" بڪوبم آسمان را مشت بر سینہ
ڪہ من از شب نمے ترسم "
دلم با دست شب امشب تو گویے روے
هـم ریختهـ
ڪہ از شیشہ ی هـر تڪ ستارہ از فلڪ
آویختهـ
طرحے از یڪ آسمانْ تصویر از پایین
از زمین
از آن هـمہ هـمزاد و هـم آیین
در گذار از راہ پر تعبیر این تقدیر
من چنان در عمق این تصویر گم هـست
ڪہ گویے آن منم ;
بر روے برجے بر فراز قلعہ ایے تنهـا
ڪہ خدایانم
مرادر شب رهـا ڪردند
و اینڪ اسب چوبین تروا
از در قلعہ گذر ڪردهـ....
یا منم بر روے امواج سیاہ نیل
با معبود
ڪہ دنبال ردّ ِ ماہ هـستم
برصورت بانوے مصر خود
و خود پاروزنان تا قصر مے رانم
ترس شب ڪو؟ تا بگویم
آنڪہ
درتاریڪے ِ ڪوهـے شڪافے سفتهـ
این منم، ڪاهـنے در خلسہ بودا فرو
رفتهـ....
این منم بر ظلمت شب آتشے افروختهـ
خیرہ بر آن
چشم بر چشم اهـورا دوختهـ...
این منم بت هـا بہ زیر عرش رب
انداختهـ
شعلہ در بر
آتش از شرم نگاهـش سوختهـ...
من ڪجا و ترس از شب هـا ڪجا
بار دیگر روشنی، بار دیگر آتش طور
بار دیگر
انفجار نور حق
در شب تاریڪ حرا در شڪاف ڪوہ ن
آهـ....
دانہ دانہ هـر ستارہ میرود با ابر پارهـ
رعد و برق و ماہ ِپارهـ
آسمانم مے شود دووووووووووور
پس زمینہ بانگ نحس ِ بوم ڪور
*
*
*
باز پایان سفر شد
یڪ شب دیگر بہ سر شد
خواب ماہ و صد ستارهـ
ڪم ڪَمڪ بر چشم تارم پر اثر شد
مے خزد بر درز خواب ِ گرگ و میش ِ
این سحر
حس گرم بودن یڪ هـمسفر
یڪ ستارهـ
_ چشم بیدارے هـنوز _
هـمچو من
مات بر انوار ناب پرفروز
او ڪہ چون من دیگران را در نگاه
پاڪ ِِ هـر شب دیدہ است
او ڪہ از تاریڪے دلهـا بسے دلسوختہ
ست
خواب بر من رخنہ ڪردہ لیڪ بیدارم
هنوز
فڪر تنهـا ماندن این تڪ ستارہ در
شب تارم هـنوز
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
شڪیباسروری
/3/12/94
گرگ و میش
شب قرار است ڪہ خود را بہ تن صبح ِ
ازل هـدیہ دهـد
گرگ و میش است ....
قرار است غزل هـاے شب ام
پشت دیوار سپیدار بلند
بہ هـماوردے ِ دیدار پر از شوڪت صبح
...
شبح قافیہ را باختہ وُ
سایہ را با نفس ناز سپید وصل دهـد
در خنڪ هـاے دم صبح فقط
ساز ِ سمفونے یڪ مشت پرندهـ
و سماعے ڪہ بہ دامان پُر از چین ِ
درخت افتادهـ
شاهـد وصلت روز و شب ماست
آہ ...
و هـمان سور ِ سرانگشت درخت
ڪہ طمئینہ ے بذرش
نذر ِ صد مجمعہ گردان ِ نسیم سحرے
خواهـد بود
زندگی
ساحرہ اے هـست ڪہ یلداے شب اش
تا دم صبح غزلخوان ِ سیہ روزے ماست
....
و سحر چلچلہ هـا
گوهـر ِ گم شدہ در زلف شبانگاهـش را
بہ سپیدے ِ صفاے ازلے مے بخشند
زندگے روز و شب اش یڪ قصہ ست
ڪہ نہ تاریڪے ِ شب مے ماند
و نہ آوازہ ے روز
و فقط
دم دماے دم صبح
سرِ پیچ ِگذر ِ چرخ ِ زمان
جایے نزدیڪ زمین
میتوان دانہ اے گمشدہ در خاڪ ِ
تباهی را دید؛
نشئہ ے زندگے ِ بے خبر از دور ِ زمان
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
شڪیباسرورے
۹۶/۶/۷
عبور

شما را نمیدانم ...
من ڪہ با مہ بہ زمین آمدہ ام ;
رد پاهـاے هـنوزم در مهـ
یادگارے ست ڪہ در قافیہ بند آخرین
قطعہ ے شعرم
برعطش هـاے ضمیر بایر ام مے خیسد !
من ڪہ با مهـ
بہ زمین آمدہ ام ...
و هـرس ڪردہ ے دستے بودم
ڪہ داس حذر اش
خرمنے در گرو ِ گُردہ ے مهـتاب
نخواست ...
و آس نظرش
مرهـمے بر دل بیتاب
طالع ام بود ڪہ سر در گرہ ِِ باد سپردهـ
بدوم تا بہ ابد در پے ماهـی
ڪہ گاهـی
سر از پشتہ ے انبوہ مہ و ابر برون
آوردهـ
شعر و آواز مرا مے خواند
ولے آوازہ ے من
پشت این پردہ ے مرموز فراگیر
اسیر است
و بہ جایے نبرد راہ ،
مسیرش
وقتے الحان پر از مهـر ڪلامم
ارتعاشے بہ دل تیرہ ے دیوار نبرد
و سرانگشت مدامم
رخنہ ایے بر هـوس ِ هـجمہ ے آوار ;
تا فراموش شوند
لحظہ هـایے ڪہ مرا از ولع عشق جدا
میڪردند
تا بیفتد از رسم
عهـد خونین لب هـر نردهـ
نبض بیتاب سراپردهـ
و سراپاے مہ آلود سرابی
ڪہ در آن
ڪس خبر از شعف ِ لحظہ ے دیدار
نداشت
رہ ، شب آلودہ و
پاے هـاے سفر ، سودہ و
بر دید ڪم جادہ ڪسے ڪار نداشت ...
صورتڪ هـاے هـمهـ
محو ِ اشباح غریبے بودند
ڪہ سر از ڪار خدا شان در نیاورد
ڪسی
و سراسیمہ گے خواهـش من
خرمنے بود از انبوہ شقایق در مهـ
ڪہ هـنوزم ڪہ هـنوز است ،
رہ نبردہ ست بہ دستان ڪسی
در هـیاهـوے مجالے ڪہ در آن
هـر قدم بیشتر از خویش
جدا مے گشتم
وقتے از خویش بدنبال رہ عشق
رهـا مے گشتم
وقتے از هـیچ
بدنبال چرا مے گشتم !
....
ناگهـان
غایلہ ے مهـترے ڪوچہ ے اوهـام ڪہ
خوابید
شعاع تیز مهـتاب ڪہ تابید
مرز هـر نردہ ے لرزان حضورم را
وقتے ڪابوس «عبورم» فاتحانہ
درنوردید
...
مہ ڪہ خوابید
و سفرنامہ ے خود را
مهـلتے دیدم
ڪہ حیرانے آغاز مرا وصل بہ پایانم داد
و بہ هـر نقطہ ے این خاڪ رسیدم
رد پاهـاے خودم ، وصل بہ آغازم داد
...
...
مهـ
ڪہ خوابید
و خود را
سر آوار ترین گردنہ تنهـا دیدم...
گذر ِِ سادہ ے ما را
سفرے دیدم
بین اشباح ِِ مہ آلودہ ے این راهـ
ڪہ مرامش
نقشہ ے هـجرت ِ یڪ عشق اساطیر
نبود...
عشق
معناے گذرنامہ ے دلگیر نبود
و بجز واژہ ے تنهـاے عبور
بر تہ ِ خواب سفر
چیزے تعبیر نبود
✿★•’✿★•’✿★•’✿★
شڪیباسروری
۹۸/۴/۱۵
